English

    Drut kolczasty

    wybrał, przełożył i wstępem opatrzył Piotr Nowak
    Biblioteka kwartalnika KRONOS
    Fundacja Augusta hr. Cieszkowskiego
    Warszawa 2011
    cena 27 zł (zamów)
    Drut kolczasty
    Hannah Arendt / W.H. Auden

    Syjonizm to konsekwencja asymilacji; to porażka i rezultat nieudanego procesu emancypacji. Swoje uzasadnienie czerpie z nieszczęścia, w które wpakowała Żydów polityka zachodnioeuropejskich asymilacjonistów. Największym osiągnięciem syjonizmu jest rozwój Palestyny. Przyznając, że Palestyna nie jest rozwiązaniem kwestii żydowskiej, syjoniści mimo to skupili się wyłącznie na niej i przestali zajmować się żywotnymi problemami żydowskiej diaspory. Z iluzji asymilacji z jednolitym narodem wyprowadzili iluzję jednolitej istoty narodowej. Z bezwzględnej lojalności, której przeciwstawili pryncypialną obcość, przejęli niezrozumienie różnicy między wrogiem a przyjacielem. Kto wierzy w istnienie odwiecznej żydowskiej „istoty”, unoszącej się ponad codzienną walką interesów, ujrzy kiedyś swoje najwyższe ideały zdradzone.
    Fragment Antysemityzmu Hannah Arendt


    ****
    Prezentowany czytelnikowi polskiemu, niedokończony tekst Antysemityzmu pisała Arendt w latach 30. Stanowi on swego rodzaju historię pojęcia antysemityzmu opowiadaną od strony jego wewnętrznej dynamiki, wewnętrznych przemian, jakim ulegał. W tym sensie różni się od Antysemityzmu będącego pierwszą częścią Korzeni totalitaryzmu. Antysemityzm nie tworzy tu wraz z imperializmem europejskim i totalitaryzmem trójcy złowieszczej, która położyła się cieniem na wieku XX. Tekst nie jest też właściwą uwerturą do pryncypialnych – sformułowanych w raportach z procesu Eichmanna – oskarżeń pod adresem elit żydowskich organizujących logistykę masowych deportacji Żydów do obozów śmierci. To raczej fenomenologia zjawiska społecznego, odsłanianie genezy historycznej niechęci do Żydów.
    Ze Wstępu Piotra Nowaka


    ****
    Hannah Arendt (1906–1975) – Niemka, Żydówka, apatryda, obywatelka USA. Jedna z najwybitniejszych filozofów polityki XX wieku, uczennica Heideggera i Jaspersa. Profesor New School for Social Research, autorka kilkunastu książek poświęconych filozofii polityki, z których najlepszą jest Kondycja ludzka (1958, wyd. pol. 1999), najsłynniejszą zaś – Eichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła (1963, II wyd. pol. 2004).


    W.H. Auden (1907–1973) – poeta i pisarz angielski, przyjaciel Hannah Arendt. Po licencjacie w Oksfordzie spędził a gap-year w Berlinie. Wziął udział w wojnie domowej w Hiszpanii po stronie republikanów. Wydarzenie to na zawsze wyleczyło go z pokusy lewicowości. W 1939 roku wyjechał do USA, gdzie przez ponad trzydzieści lat żył w bliskim związku ze swoim studentem Chesterem Kallmanem. Tak zwany „późny Auden” to poeta konserwatywny, pod pewnymi względami bliski chrześcijaństwu. Był wybitnym eseistą i librecistą (współpracował z Benjaminem Brittenem).