Syjonizm to konsekwencja asymilacji; to porażka i rezultat nieudanego procesu emancypacji. Swoje uzasadnienie czerpie z nieszczęścia, w które wpakowała Żydów polityka zachodnioeuropejskich asymilacjonistów. Największym osiągnięciem syjonizmu jest rozwój Palestyny. Przyznając, że Palestyna nie jest rozwiązaniem kwestii żydowskiej, syjoniści mimo to skupili się wyłącznie na niej i przestali zajmować się żywotnymi problemami żydowskiej diaspory. Z iluzji asymilacji z jednolitym narodem wyprowadzili iluzję jednolitej istoty narodowej. Z bezwzględnej lojalności, której przeciwstawili pryncypialną obcość, przejęli niezrozumienie różnicy między wrogiem a przyjacielem. Kto wierzy w istnienie odwiecznej żydowskiej „istoty”, unoszącej się ponad codzienną walką interesów, ujrzy kiedyś swoje najwyższe ideały zdradzone.
Fragment Antysemityzmu Hannah Arendt
****
Prezentowany czytelnikowi polskiemu, niedokończony tekst Antysemityzmu pisała Arendt w latach 30. Stanowi on swego rodzaju historię pojęcia antysemityzmu opowiadaną od strony jego wewnętrznej dynamiki, wewnętrznych przemian, jakim ulegał. W tym sensie różni się od Antysemityzmu będącego pierwszą częścią Korzeni totalitaryzmu. Antysemityzm nie tworzy tu wraz z imperializmem europejskim i totalitaryzmem trójcy złowieszczej, która położyła się cieniem na wieku XX. Tekst nie jest też właściwą uwerturą do pryncypialnych – sformułowanych w raportach z procesu Eichmanna – oskarżeń pod adresem elit żydowskich organizujących logistykę masowych deportacji Żydów do obozów śmierci. To raczej fenomenologia zjawiska społecznego, odsłanianie genezy historycznej niechęci do Żydów.
Ze Wstępu Piotra Nowaka
****
Hannah Arendt (1906–1975) – Niemka, Żydówka, apatryda, obywatelka USA. Jedna z najwybitniejszych filozofów polityki XX wieku, uczennica Heideggera i Jaspersa. Profesor New School for Social Research, autorka kilkunastu książek poświęconych filozofii polityki, z których najlepszą jest Kondycja ludzka (1958, wyd. pol. 1999), najsłynniejszą zaś – Eichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła (1963, II wyd. pol. 2004).